خوزستان ، هشتاد سال جهان شیر سیاه تورا نوشید / حق داری که حالا خون سرخ بخواهی

آه ای اسماعیل ،ای دوزخی سر سرخ کرده در تابه ِی وحشت / دوزخ به اضافه ی کلمه یعنی شاعر... سرت چه پرچم خونینی بود که در خیابان ها می تاخت ... من وتو اینک بر گوش ابوالهولی نشسته ایم و خدایان را تماشا می کنیم ... مثل اسبی که برآمدگی کفلش را داغ کرده باشند تا صاحب پِِیدا کند / ما از آن عصر خویش شده ایم خوزستان ، هشتاد سال جهان شیر سیاه تورا نوشید / حق داری که حالا خون سرخ بخواهی /اما فروشندگان تو اینان نبودند  / ویلاهای آنان در سواحل کالیفرنیا و جنوب فرانسه در آفتاب برق می زند مردی بر روی تپه نشسته است می گوید  /  مایملک من غم است / شش بچه که در زیرآوار می پوسند / زنم که دختر عمویم بود منفجر شده است / حرف نمی توانم بزنم بو خفه ام می کند ... سیگاری روشن کن هنوز عادت نکرده ام که فقط یک چشم داشته باشم ... فردوس من فردوس تو نِِیست / من استالین و چرچیل را نابود شده می خواهم ... چرا چهره های رنج کشیده اِِین همه اصالت دارند ؟ " زرتشت " ، " عیسی " ،  "داوینچی " ، " داستایوسکی " ، " مادر ِ" " گورکی " وزنی که زور می دهد تا بچه اش به دنیا بیاید ... لوله ی تانک در گل فرو نشسته در پشت کیسه ی شنی جسدی چمباتمه زده چقدر صورتش اصالت دارد... وسادگی ات کندوی عسلی بود که انگار فقط ِیک ملکه داشت و زنبورهای دیگرش نبودند .../ اِِی ایستاده در صف آزمایشگاه های شهر ، با شیشه ای بلند در دست / وجنگلِی از تصاویر رنگین در سر / اِِی خوابگرد شرق و غرب / اِِی خیانت شده ... شاش بند تو تلمبه اِی دیگر می خواهد اسماعیل / .../ شعر تو مشتی است که در سینه ی توگره شده است / ازل و ابد آنجاست / دوزخ و فردوس آنجاست / سینه را گشاده کن / آن مشت را به جهان هدیه کن اسماعیل ... اسماعیل نوشته ی دکتر براهنی