باربدنامه (پژوهش و یادداشت)
پژوهش‌ها و یادداشت‌های من در زمینه‌های فرهنگ (هنر و ادبیات)، هنر و ادبیاتِ دراماتیک، انسان‌شناسی و اسطوره...
باربدنامه (پژوهش و یادداشت)
پژوهش‌ها و یادداشت‌های من در زمینه‌های فرهنگ (هنر و ادبیات)، هنر و ادبیاتِ دراماتیک، انسان‌شناسی و اسطوره...اندیشهی من
گیلگمش بر انکیدو گریهی تلخ میکند: من نیز مانند انکیدو نخواهم مرد؟ درد قلب مرا شوریده. من از مرگ ترسیدهام، حال از روی دشتها میشتابم. راهی میگیرم که نزد اوتناپیشتیم میبرد، او که زندگی جاوید را یافته؛ و میشتابم، تا به او برسم. شبانه به تنگ کوه رسیدم. شیران را دیدم و ترسیدم. سر خود را بلند کردم و فریادرسی خواستم، و دعای من به درگاه سین، "خدای ماه" و به درگاه نیناوروم، "خاتون برج زندگی" آن که در میان خدایان تابنده است، میرود: زندگی مرا بیگزند نگهدارید.!
ادامه...
تو کیستی..؟؟؟
تو کیستی که این چنین آسمان را آبی آفریدی..؟ - ساخته‌ای –
معجزه‌ی کودکانه‌ی خیال..؟
ذهن ساده‌ی مردمان دیار..؟
یا
توفان پیچ در پیچ پندار جوان آدمی..؟
گرداب تند نیاز مردمی..؟
یا
تیک تاک گنگ ساعت گم شده بر دیوار..؟
مردی سپید چهر با سبیلی کلفت..؟
زنی با موهای بسیار بلند بارانی..؟
اینقدر بلند که
به اندازه‌ی زمین تا آسمان..!
و چادری سیاه از جنس ستاره و آسمان سرش..!
که بوی نسیم بعد از باد و باران را می‌داد..!
به هر حال.
هیچ مهم نیست..!
تنها نگرش صدای بیهوده‌ی توست در فلسفه‌ی هستیم.
چندی پیش خواستم برایت نامه‌ای بنویسم،
اما سپس یادم آمد، که
نامه کلام است و
کلام هدیه‌ی اهرمن به آدمی..!
و تو هر چه هستی آهرمن نیستی..!
آهرمن در آسمان ابر نمی‌گذارد
و تو گذاشتی.
تو کیستی که اینچنین آسمان را آبی آفریدی..؟ ــ ساخته‌ای ــ
تو کیستی..؟
من کیستم که اینچنین بلند پرده‌ی آبیت را کوچک ساخته‌ام..؟
سگ مستی ذهن..؟
یا شپشی افتاده از ستاره‌ها..؟
آیا به راستی زبان پر روز و راز ستاره‌ها نیستم..؟
زبانی باستانی؛
باستانی و فراموش شده.
که گه گاه به سان چکامه‌ای پر شور می‌شود.
و گاهی به مثابه غزلی عاشقانه.
و البته گاهی هم
بدترین ناسزاها..!
ما کیستیم که این چنین زمین را کوچک ساخته‌ایم..؟
ما کیستیم..؟
جز نقطه‌ای سیاه در گوشه‌ای از نقاشی سرخ با خط خطی های سیاه، که تنها شکلی فقط شکلی شبیه به حقیقت دارد.
به راستی...
ما چه بودیم و چه شدیم..؟ به راستی.
هیچ کس نمی‌داند. تنها خط خطی‌های نامفهموم بر بومی سرخ..؟
شاید...
به هر حال تنها صدای بیهوده‌ی توست.
که همچون اپرای نمی‌دانم بر پرده‌ی مجهول کهکشان‌ها طنین انداز شده.
بیا صورتک‌هامان را برداریم. تو نیز صورتکت را بردار.
دیگر نیاز نیست پنهان شوی، نیاز نیست..!
این صحنه‌ی آخر است.
صحنه‌ی آخر برای اپرای هستی.
اپرای رستم و سهراب در صحنه‌ی کهکشان‌ها..!
پنهان نشو..!
پنهان نشو..!
که باز هم پرسش، پرسش..!
تو کیستی که این چنین آسمان را آبی آفریدی..؟ ــ ساخته‌ای ــ
تو کیستی..؟؟؟
بهار ــ 1390
تقدیم به نخستین دیوانه‌ای که ساعت را ساخت..!
